در هجو ساققال

هر کئچی ارکک اولماز

هر آدام دلقک اولماز

ساققال چوخالسا اوغلوم

یون اولار، پشمک اولماز

ای دایما در یان ما

ای دائِماً در«یان»ِ ما؛همکار بی وجدانِ ما

قاچ گئت بیزه ساری نَیا،چون ییرتیلیب تنبانِ ما !!

ای چشمهایت چون پیشی؛سیندیرمیسان بیزدن دیشی !
آخر نه دن ائششک کیشی؛سن تشنه سن بر قانِ ما ؟!

گفتی:«برس بر دادِ ما؛عرشه چاتیب فریادِ ما 
هی قیشقیریر آروادِ ما؛زیرا سینیب قالخانِ ما»!!

قاش خودش برداشته؛خودرا«قادین»پنداشته ! 
چؤ دوشدو:«پستان کاشته؛آرواد اولوب؛اوغلانِ ما»!

زاهد سنی گؤردوم دونَن؛من در قوجاقِ؛«نسترن»!
بو ایشلری گَل گؤرمه سَن؛بادَه گئدر ایمانِ ما !

آیران ایچینده وارمگس،این را مگو با هیچ کس 
افتاده سوسکی چون عدس،یاخشی پیشیب در نانِ ما !

بیزلر یالانچی،اَیری اَل،مؤمن وَ لیکن مبتذل! 
مارا رها کن ای گؤزل،اولماز داها درمانِ ما !

ای کله ات همچون اینَک!پیش بینی ائتمه گل گئدک ! 
گردیم سبزه یا تَزَه ک!معلوم دئییل پایانِ ما!

رفته یوخاری نرخ ها،اؤلدوردو یاری نرخ ها
یاندیردی آری نرخ ها،بیر منطقه از رانِ ما !

گلدی اِس اِم اِس لَر مَنَه،بؤش خرمن اوستونده یئنه 
گیره دوشوب«خاور ننه»در کابین نیسانِ ما !

دوردی یوخودان «مش صفر»،می گفت گریان و دَمَر:
«ای دزد وجدان سیز نَبَر،یاسدیقیلان یؤرغانِ ما

مشه قربان

ییخدیم  یئره خرمن دَه «مَشَه قربان » را

چکدیم باشینا شورت و جیریق تومان را

ووردوم شاپالاق، دئدیم کی :«ای ائششک  آدام

« گر مِی نخوری طعنه مزن مستان را»

سئوگیلیم

ایستیرم یاغیش گلسین

گؤزل، بزنمیش گلسین

فرق ائله‌مَز سئوگیلیم

یای گلسین، یا قیش گلسین

درین سوز

بو سؤز بَتَر درین دیر

لاپ دَیَرلی،وزین دیر

آنلاماز اول،آنلاماز

چونکو کئف ائششگین دیر